Thuis met ons adoptiewonder

EINDEJAARSWENSEN

Misschien niet het moment van het jaar om aan nieuwjaarswensen te beginnen. Maar bij het archiveren van een andere blog van mij kwam ik dit stukje tekst tegen. Het was mijn afscheid van 2004 en deed me een beetje vooruitdeneken naar 2005 .... Ik voelde blijkbaar al een beetje aan dat ons grote avontuur in 2005 ging beginnen


29.12.04
2004
Ik ben al een paar dagen aan het broeden op mijn eigenste jaaroverzicht, maar een buikgriep heeft mij de voorbije dagen platgekregen en het was zo erg dat ik in de verste verte niet bij de computer geraakte. Eten is nog steeds niet opnieuw mijn favoriete bezigheid en het is absoluut niet leuk om je lichaam opnieuw te laten wennen aan eten.

Maar ok, 2004 dus...Het jaar is ontzettend lang geweest en toch lijkt het op sommige vlakken voorbijgevlogen. Als ik hier in de zetel zit en rond me kijk, kan ik me niet voorstellen dat het al van februari geleden is dat we dit huis kochten. Het lijkt alsof we gisteren nog maar verhuisd zijnDat was dus een ontzettende sprong voorwaarts, het kopen van een huis. Het was de eerste keer in een paar jaar dat ik het gevoel had dat we weer vooruitgingen, in plaats van stil te staan bij dat ene ding dat ons niet schijnt te lukken

2004 was ook het jaar waarin we als ik goed kan tellen 2 ivf's gedaan hebben. Nummertje 5 en 6. 2004 was het jaar waarin de teleurstellingen en ontgoochelingen in de medische wetenschap ons teveel werden. Het falen van mijn lichaam deed me het gevoel krijgen dat ik in alles aan het falen was. Ik ging met rasse schreden naar de dertig en had nog niet veel op mijn palmares te schrijven.

2004, mijn operajaar. Een volledig jaar op wat vorig jaar mijn nieuwe job was. Een harde leerschool in onafhankelijkheid, vooral de laatste maanden en weken. Maar een leerschool waarin ik uiteindelijk geleerd heb voor mezelf uit te komen. Waarin ik geleerd heb dat ik binnenkort dertig zal zijn en dat als ik niet opkom voor mezelf niemand het zal doen

2004, mijn schrijfjaar. Het schrijven van dit soortement dagboek heeft mijn leven gered. Heeft vooral mijn mentale gezondheid gered. Ik zat voor het schrijven van dit ding zo diep in mezelf gekeerd dat ik twijfel of ik er ooit op eigen kracht uitgekomen zou zijn. Ik was zo gewoon geworden me anders voor te doen dan ik me voelde dat het in plaats van een zelfverdedigingsmechanisme verworden was tot een automatisme

2004, het jaar dat onze belgjes afrikaantjes werden,dat mijn liefste K geboren werddat A voor een tweede keer zwanger werd (E denk ik trouwens ook)Het jaar dat ik sam leerde kennenhet jaar dat mijn vriendschap met Emma bloeide en groeidehet jaar dat ik gezocht heb naar wat ik voor Grido kan betekenenhet jaar dat ik vooral gezocht heb naar mezelf

Wie ben ik?
Ben ik die getikte infertiele madam?
Of dat jonge, grappige collegaatje?
Die vriendin die teveel in zichzelf gekeerd rondloopt?
of nog steeds dat zot geval die niet weet wat ze wil?

Ik heb de voorbije jaren deel uitgemaakt van een groep vrouwen (en mannen) met dezelfde wensen, hetzelfde verlangen en vooral dezelfde pijn. Een groep die in de moeilijkste momenten de meeste steun kon bieden. Echter ook een groep die je afsluit van de gewone wereld.Ik ben de laatste maanden weggegleden uit dat groepje. Niet in 1 keer, maar gewoon minder en minder langsgeweest. Me minder en minder beziggehouden met de levens van al die verschillende vrouwen die ergens in de cylus zitten waar ik ook zo lang in vastzat.Nu, naar het einde van een redelijk bewogen jaar besef ik dat ik heel waarschijnlijk nooit meer deel zal uitmaken van dat groepje vrouwen. Ik zal niet snel meer met een nieuwe behandeling beginnen. Wat begonnen is als een lange rustpauze ziet er naar uit dat het zal uitdraaien in een redelijk definitieve stop met behandelingen.
Het feit dat iemand na aan ons hart ons vertelde dat ze zelf niet begonnen zijn aan behandelingen omdat ze zagen wat het met ons leven deed heeft me bevestigd in dit besluit.Misschien, als er binnen 10 jaar nog steeds geen kind in ons huis rondloopt, kijk ik terug op deze woorden en zal ik misschien spijt hebben dat we nooit verder behandeld hebben.Maar ergens kan ik me niet voorstellen dat er binnen 10 jaar geen derde partij in dit tweepartijenstelsel voorkomt.

Het doet ontzettend veel deugd om deze woorden neer te schrijven en dit gevoel van afsluiting te voelen. Ik weet zeker dat er nog momenten van twijfel genoeg zullen zijn. Maar deze zullen ook voorbij gaan, net als het jaar dat nu bijna op zijn einde loopt.

2005 staat al op kousenvoeten klaar om de rol van 2004 over te nemen. Om ons weer op een nieuwe 12 maanden durende achtbaan mee te nemen. Laat het maar weer een jaar vol hoogtes en laagtes worden, zo hebben we het gevoel dat we aan het leven zijn.

2005 wordt een beetje een jaar van afscheid. Afscheid van de jaren voor de dertig, wat toch een beetje je jeugdjaren zijn. Afscheid van het medische circuit. Afscheid van Infertiel Brein en Bittere Bitch (dat gaan we toch proberen).Wat het niet zal worden, is afscheid van een kinderwens. Maar we zullen hard op zoek gaan naar een andere invulling van dat zwanger worden.

Misschien wordt 2005 wel het jaar dat we ons in het adoptie-avontuur storten. Of krijgen we in 2005 wel een paar andere rare plannen die we eerst willen uitvoeren.Voor al diegenen die meelezen, of het nu gewoon is om te weten hoe het met me gaat, of ben je verslaafd aan het leven van een onbekende, of put je op één of andere manier troost uit mijn gedachten... bedankt dat jullie lezen, want ik put hier zelf heel veel troost uit. Geniet van het einde van het jaar!!!

Laat 2005 het jaar worden
waarin vergeten dromen uitkomen
waarin nieuwe dromen gevormd worden
waarin je overwinningen kan vieren zonder te moeten strijden
waarin je gelukkig bent zonder eerst ongeluk te moeten kennen
waarin je tranen met tuiten huilt, zonder verdriet te kennen
waarin je de beste bent, zonder daarvoor de eerste te zijn
waarin je kortweg jezelf bent....

posted by Op den buiten @ 5:29 AM