Vorderingen in de procedureNu ons bobje bijna 3 jaar wordt zijn we in ons hoofd klaar voor een tweede kindje. We zaten begin deze week nogmaals bij de jeugdrechter, gezellig te keuvelen, om bevestigd te horen dat we opnieuw geschikt bevonden zijn om te adopteren.
We zetten er geen haast achter, wegens tegenvallende financiële omstandigheden. We verwachten in de komende maanden toch een ietwat stabieler inkomen te hebben zodat we een spaarplan in gang kunnen zetten. Ik hoop stiekem tegen volgend jaar ergens te kunnen gaan intaken. Dan is ons geschiktheidsvonnis nog 2 jaar geldig, met de mogelijkheid dat het nog een jaar verlengd wordt. Dat moet lukken.
Ondertussen gaat ons leven aan een sneltreintempo vooruit. De slapeloze nachten zijn voorbij sinds Bobje de geneugens kent van naar school gaan, een toestand waar hij gewoon voor in de wieg gelegd is.
Bobje doet het meer dan goed in alle domeinen. We mogen blij zijn ooit nog zo'n schat in ons gezin te kunnen ontvangen. Meer daarover dus hopelijk binnen zes tot twaalf maand.
Bye Bye
De goed-nieuws-showHet is begonnen,
Het echte leven. Na een redelijk afmattende wachttijd tussen hét telefoontje en de afreis, 3 heerlijke weken in Addis Abeba, 4 maanden gezinnetjes spelen thuis ... is het echte leven nu eindelijk begonnen.
Sinds begin september speelt iedereen in ons gezin een nieuwe rol. Zelf ga ik terug fulltime werken. Gelukkig in een nieuwe job, hemels te combineren met ons gezin (vlakbij de deur, flexibele uren). Johan ervaart het leven eens van de andere kant en geniet van drie maanden ouderschapsverlof. Isaac speelt in de voormiddag met papa en gaat in de namiddag naar de crèche om het ook daar gewoon te worden.
De laatste twee dagen gaat hij zelfs hele dagen omdat Johan ziek is. én vandaag was het zonder tranen!!!
De routine begint langzaamaan terug te komen. En raar maar waar hadden we dit dagelijkse ritme echt wel nodig. Ik voel me beter in de combinatie mama-werk dan in de combinatie mamma-huisvrouw. Ik heb het gevoel dat ik weer een beetje tijd heb om mijn hersens te gebruiken en om even aan mezelf te denken. Isaac doet het ook goed in deze nieuwe regeling. Sinds een weekje begint hij nu echt de nachten door te slapen en dat doet meer dan deugd. 4 maanden slaapgebrek had ons namelijk bijna echt gebroken.
Ook op sociaal vlak neemt Isaac reuzestappen. Tot een maand geleden negeerde hij andere kinderen, behalve als ze uiteraard net dat speelgoedje vasthadden dat hij wou. Ondertussen is hij echt wel geïnteresseerd in de personen rondom hem en gaat hij de interactie aan.
Op lichamelijk vlak ... tja .... iedereen die Isaac onlangs gezien heeft weet dat hij er op afstevent van reusachtig groot te worden. Kleertjes die voorzien waren voor de winter zijn halsoverkop uit de pamperdozen bij elkaar gezocht toen t-shirts en broeken ineens gekrompen leken in de was.
Ook de eerste schoentjes bleken onmiddellijk een maatje 22 te zijn. Tegen dat hij 15 is kijkt hij neer op zijn ouders!
Buiten een snotvalling en wat dermatologische prutsen is onze zoon ook nog niet ziek geweest.
Eten doet hij nog steeds als de beste, vooral als hij gevoederd wordt. Zelf eten is voor die mensen die zich niet kunnen laten bedienen denkt onze zoon.
Er valt ontzettend veel te vertellen, maar de tijd ontbreekt. Bovendien denk ik er stilletjes aan om deze blog te doen stoppen. Iedereen die zelf aan het adopteren is, heeft voldoende info door de beschrijving van onze procedure. Mensen die ons kennen krijgen regelmatig zo wel een update. Medereizigers naar Ethiopië weten dat de heimwee en weemoed niet te beschrijven is.
Dus, dit zou wel eens de laatste post kunnen zijn. De blog blijft zeker online en je mag steeds een mailtje sturen als je meer wil weten over adoptie (uit Ethiopië) of adoptie na vruchtbaarheidsproblemen.
het ga ons goed....
HET IS ZOVERonze baby is een peuter geworden....
Sinds gisteren geen papjes meer. De mixer moeten we niet meer inpakken om op reis te gaan. Isaac eet alles in echte stukjes.
Hieronder geniet hij van de spaghetti van vanmiddag
ZSAZSAVoor de liefhebbers, Isaac in de zsazsa
Live goes onHet leven in huisje weltevree begint zijn routines te kennen. Johan is weer aan het werk, Marijke werkt als fulltime mama en Isaac gaat aan een razend tempo vooruit (letterlijk en figuurlijk, ik ben op zoek naar een kruipwedstrijd, dat wint hij gegarandeerd!)
Ondertussen tast hij ook de grenzen van zijn loopcircel af. Langs de zetel gaat goed, langs de kast ook, maar hoe komt hij van de zetel aan de kast???? Misschien moeten we onze meubels verzetten zodat hij heel de kamer rond kan stappen.
Deze week is hij voor de eerste keer naar Kind en Gezin geweest. Tegenover de laatste keer bij de huisart was hij 30gr bijgekomen en een centimerter gekrompen... oeps.
Afhankelijk van de bron zit hij dus perfect op de P50 curve of is hij iets dikker dan langer.
Hij heeft ook twee inentingen gehad en heeft daar zo goed als niet voor geweend. Toen ik nadien met de verpleegsgter stond te praten was het al allemaal over. Hij had immers een lange gang gezien en die MOET dan op sneltreintempo afgekropen worden. Ikke er achter met de twee banden van mijn draagdoek die als lange wimpels achter mij sleepten.
Ligt het aan mij of kom je met een kind regelmatig momenten tegen dat je zelf verschrikkellijk idioot doet?
Over dragen gesproken. Sinds onze kennismaking wordt Isaac vervoerd in de jippiedoek. Eerst op mama's buik, maar sinds anderhalve maand op de rug. Dat rugdragen is zo zalig dat ik op zoek ben gegaan naar andere manieren om op de rug te dragen. Sinds gisteren zijn Isaac en ik dan ook de trotste eigenaars van een
zsazsa . We vinden het allebei de max! ik waarschijnlijk nog iets meer dan Isaac, want ik heb mijn handen vrij en voel bijna niet dat er iets op mijn rug hangt. Ik merk ook dat dit dragen de hechting zeker ten goede komt!
Isaac in de jippiedoek
Dat blauwe geval is de zsazsa, Isaac wil alweer vertrekken Na onze megahoeveelheid foto's uit Ethiopië heb ik gisteren eens wat recente foto's gemaakt van ons wondertje en foto's van een paar weken geleden eens op de computer geplaatst
(die we in Addis leerde kennen en die op bezoek was in België)
Isaac zijn eerste verjaardag mét echte jongenspet, gekregen van zijn peter
Isaac in bad
Papa leert Isaac een nieuwe hobby: slapen
De eerste reunie met een paar van Isaac zijn Amba vriendjes
Isaac en zijn ethiopische vriend Matty
ALLES KOMT GOEDGniffelende vriendinnen ten spijt (ja, die hebben het allemaal meegemaakt vanaf dag 1 en werden er ook doorgesleept.....) lukt het ondertussen wonderwel om moeder te zijn. Uitgerust zijn na slechts 4 u slapen begint ondertussen wel te lukken, vooral omdat Isaac er tegenwoordig 5 tot 6u van maakt.
De voorbije weken waren gevuld door het grote zoeken. De periode die iedere nieuwe mama meemaakt. Alleen ligt er in ons kinderbedje geen baby die nog aan de borst getroost kan worden, maar 11 kilo serieus karakterke met stembanden die genoeg decibels kunnen voortbrengen opdat we deze zomer niets van de Gentse Feesten zullen horen tot bij ons.
Maar, vanaf het moment dat we alle goede raad en alle opmerkingen achter ons lieten en zelf gingen beslissen wat we zouden proberen als oplossing gaat alles een stuk beter. Wij en Isaac hebben ondertussen geleerd dat hij best alleen in slaap valt. Niet teveel wiegen, sussen, dragen, in slaap wandelen etc. Nee, gewoon Isaac in zijn bedje en slapen. Af en toe is hij het niet eens met deze werkwijze, maar al snel beseft hij dat zijn ouders hem weer liggen hebben en valt hij alsnog als een blok in slaap.
Voor de rest loopt zijn ontwikkeling op wieltjes. Motorisch gezien doet hij alles wat van een éénjarige verwacht kan worden. De eerste stapjes over de gehele lengte van de zetel zet hij alweer een paar dagen. Stapjes aan het handje lukken af en toe.
In Isaac zijn spelgedrag zien we ook verandering optreden. Tot kort was speelgoed enkel goed om mee op de grond/kast/ander speelgoed te slaan. Nu begint hij langzaamaan het speelgoed te onderzoeken. Begint hij uit te vissen wat je nog met al die dingen kan doen behalve er mee slaan. En sinds twee dagen heeft hij met zijn papa een lievelingsspel: politie en boef, maw elkaar al kruipend achterna zitten. Hilarisch vindt hij dat!
Op taalgebied krijgen we het gevoel dat hij af en toe wel weet waarover we het heben. Melkje, eten, slapen, bedje....
Vooral het NEE concept begint hij aardig door te hebben (en daar veegt hij leeftijdsgewijs zijn voeten aan, uiteraard). Op zijn naam reageert hij al sinds de eerste week dat we thuis zijn.
"ze" zeggen dat het zes weken duurt vooraleer je het gevoel krijgt dat alles een beetje op zijn plooi valt. Wij hebben nu vijf weken achter de rug en het begint er inderdaad naar uit te zien dat alles goed komt.
ZZZZZZZLAAPPROBLEMEN THE SEQUELJa, we hebben het weer even aangezien, maar de slaapproblemen zijn legio. Onze lieve zoon vervalt in twee extremen waarvan we er minstens 1 per nacht meemaken.
1. Of het inslapen is een absolute crisis die tot twee uur lang kan aanslepen
2. of meneer wordt midden in de nacht wakker en is klaar om aan de dag te beginnen
Zo was hij vannacht om vier uur KLAARWAKKER. Na alles geprobeerd te hebben om hem opnieuw te laten inslapen hebben we het tegen halfzes opgegeven en ben ik met hem naar beneden gegaan. Tegen zeven uur begon hij te geeuwen en te neuten en heb ik hem opnieuw in zijn bedje kunnen steken tot halftien. Nu valt dit nog mee, ik heb zelf ook van zeven tot tien terug geslapen en zal straks nog even de oogjes dichtdoen, maar ik kan me niet voorstellen dat dit mij tot een efficiënte werker gaat maken eens we terug aan het werk zijn.
Volgens ons heeft Isaac echt een tekort aan slaap. Overdag slaapt hij maximum nog een uurtje. En 's nachts soms niet meer dan 6 uur. Maar niet dat dit zijn energie op enige manier doet verminderen want hij kruipt nog steeds als een wervelwind door het huis, trekt zich overal aan op en begint zijwaartse stapjes te zetten. Je zou denken dat een kindje dat zoveel nieuwe dingen leert doodop zou zijn... niet dus.
Mama en papa hebben dus niet echt veel mogelijkheden om bij te slapen overdag, wat ons een beetje het uitzicht van levende zombies geeft.
Maar, we blijven optimistisch.... het zal wel overgaan.
WEESHUISMANIERENVoor u zit een relatief wakkere mama. Sinds 2 nachten geleden hebben we ontdekt wat Isaac rustig in slaap doet vallen.
Voordien waren we aanhangers van "de routine". Wanneer Isaac rond 20u een eerste keer begon te geeuwen was het hop in bad. Lekker spelen, pyaamaatje aan, naar de kamer. Zijn flesje kreeg hij in de schommelstoel waarna er nog een verhaaltje of een liedje kwam. Nadien begon de eeuwige strijd om een schreeuwend kind in bed te krijgen.
De oplossing? Vergeet het lieve tafereel van mama met kind in de schommelstoel. Wanneer we uit de badkamer komen gaat Isaac onmiddellijk in bed, op zijn rug en mag hij zelf zijn fles drinken. Tegen dat de fles driekwart uit is en mama of papa ondertussen over zijn hoofdje is blijven wrijven gaan zijn oogjes dicht en begint hij langzamer te drinken en te ademen. Dat is het moment om de truc magique uit te voeren. Met twee handen onder het deken, een arm en een been vastnemen en zachtjes het kindje op zijn zij draaien. De oogjes blijven dicht en af en toe wordt er nog een slokje melk genomen. Dan nog twee minuten wachten en de handjes laten de fles melk los. Fles aan de kant en kindje slaapt. Wanneer we tien minuten later opnieuw gaan kijken is hij op zijn buik gedraaid en slaapt hij. Halfnegen, kwart voor negen en mama en papa hebben opnieuw een avond.
Deze fantastische methode heeft (uiteraard) ook een negatief punt. Sinds deze fantastische manier om in te slapen vind Isaac het nodig om dezelfde procedure te ondergaan om 24u, 02u en 04u. Daarna is het doorslapen tot 8u, 8u30
Uiteraard is deze manier van opstaan (want het duurt iedere keer maar een vijftal minuten) te verkiezen boven de anderhalf uur proberen om hysterisch kindje in slaap te krijgen tussen 3 en 5 uur.
We blijven deze methode dus nog even toepassen. Tegen het eind van de week wil ik proberen wanneer hij 's nachts wakker wordt, de fles te vervangen door een tut. Want hij drinkt nooit echt veel en we hebben het gevoel dat hij voornamelijk troost zoekt in het zuigen. Dus beginnen we opnieuw met tuttraining. Tot nu toe wou hij zijn tut niet echt. Oefening baart kunst zeker?
Het flesje in bed is een overblijfsel uit het weeshuis. Daar wist hij echter dat zijn fles in bed lag en ging hij ze waarchijnlijk 's nachts zelf zoeken.
Op naar opnieuw een geslaagde nacht!
