Thuis met ons adoptiewonder

Live goes on

Het leven in huisje weltevree begint zijn routines te kennen. Johan is weer aan het werk, Marijke werkt als fulltime mama en Isaac gaat aan een razend tempo vooruit (letterlijk en figuurlijk, ik ben op zoek naar een kruipwedstrijd, dat wint hij gegarandeerd!)

Ondertussen tast hij ook de grenzen van zijn loopcircel af. Langs de zetel gaat goed, langs de kast ook, maar hoe komt hij van de zetel aan de kast???? Misschien moeten we onze meubels verzetten zodat hij heel de kamer rond kan stappen.

Deze week is hij voor de eerste keer naar Kind en Gezin geweest. Tegenover de laatste keer bij de huisart was hij 30gr bijgekomen en een centimerter gekrompen... oeps.
Afhankelijk van de bron zit hij dus perfect op de P50 curve of is hij iets dikker dan langer.
Hij heeft ook twee inentingen gehad en heeft daar zo goed als niet voor geweend. Toen ik nadien met de verpleegsgter stond te praten was het al allemaal over. Hij had immers een lange gang gezien en die MOET dan op sneltreintempo afgekropen worden. Ikke er achter met de twee banden van mijn draagdoek die als lange wimpels achter mij sleepten.
Ligt het aan mij of kom je met een kind regelmatig momenten tegen dat je zelf verschrikkellijk idioot doet?

Over dragen gesproken. Sinds onze kennismaking wordt Isaac vervoerd in de jippiedoek. Eerst op mama's buik, maar sinds anderhalve maand op de rug. Dat rugdragen is zo zalig dat ik op zoek ben gegaan naar andere manieren om op de rug te dragen. Sinds gisteren zijn Isaac en ik dan ook de trotste eigenaars van een zsazsa . We vinden het allebei de max! ik waarschijnlijk nog iets meer dan Isaac, want ik heb mijn handen vrij en voel bijna niet dat er iets op mijn rug hangt. Ik merk ook dat dit dragen de hechting zeker ten goede komt!

posted by Op den buiten @ 2:32 AM