Thuis met ons adoptiewonder

De goed-nieuws-show

Het is begonnen,

Het echte leven. Na een redelijk afmattende wachttijd tussen hét telefoontje en de afreis, 3 heerlijke weken in Addis Abeba, 4 maanden gezinnetjes spelen thuis ... is het echte leven nu eindelijk begonnen.

Sinds begin september speelt iedereen in ons gezin een nieuwe rol. Zelf ga ik terug fulltime werken. Gelukkig in een nieuwe job, hemels te combineren met ons gezin (vlakbij de deur, flexibele uren). Johan ervaart het leven eens van de andere kant en geniet van drie maanden ouderschapsverlof. Isaac speelt in de voormiddag met papa en gaat in de namiddag naar de crèche om het ook daar gewoon te worden.
De laatste twee dagen gaat hij zelfs hele dagen omdat Johan ziek is. én vandaag was het zonder tranen!!!

De routine begint langzaamaan terug te komen. En raar maar waar hadden we dit dagelijkse ritme echt wel nodig. Ik voel me beter in de combinatie mama-werk dan in de combinatie mamma-huisvrouw. Ik heb het gevoel dat ik weer een beetje tijd heb om mijn hersens te gebruiken en om even aan mezelf te denken. Isaac doet het ook goed in deze nieuwe regeling. Sinds een weekje begint hij nu echt de nachten door te slapen en dat doet meer dan deugd. 4 maanden slaapgebrek had ons namelijk bijna echt gebroken.

Ook op sociaal vlak neemt Isaac reuzestappen. Tot een maand geleden negeerde hij andere kinderen, behalve als ze uiteraard net dat speelgoedje vasthadden dat hij wou. Ondertussen is hij echt wel geïnteresseerd in de personen rondom hem en gaat hij de interactie aan.

Op lichamelijk vlak ... tja .... iedereen die Isaac onlangs gezien heeft weet dat hij er op afstevent van reusachtig groot te worden. Kleertjes die voorzien waren voor de winter zijn halsoverkop uit de pamperdozen bij elkaar gezocht toen t-shirts en broeken ineens gekrompen leken in de was.
Ook de eerste schoentjes bleken onmiddellijk een maatje 22 te zijn. Tegen dat hij 15 is kijkt hij neer op zijn ouders!

Buiten een snotvalling en wat dermatologische prutsen is onze zoon ook nog niet ziek geweest.

Eten doet hij nog steeds als de beste, vooral als hij gevoederd wordt. Zelf eten is voor die mensen die zich niet kunnen laten bedienen denkt onze zoon.

Er valt ontzettend veel te vertellen, maar de tijd ontbreekt. Bovendien denk ik er stilletjes aan om deze blog te doen stoppen. Iedereen die zelf aan het adopteren is, heeft voldoende info door de beschrijving van onze procedure. Mensen die ons kennen krijgen regelmatig zo wel een update. Medereizigers naar Ethiopië weten dat de heimwee en weemoed niet te beschrijven is.

Dus, dit zou wel eens de laatste post kunnen zijn. De blog blijft zeker online en je mag steeds een mailtje sturen als je meer wil weten over adoptie (uit Ethiopië) of adoptie na vruchtbaarheidsproblemen.

het ga ons goed....

posted by Op den buiten @ 11:50 PM