Exact 2 maand geleden werd ons dossier naar Ethiopië verstuurd, naar Asafach, de vrouw die aan het hoofd van het transithuis staat. Zij staat in voor de vertaling van de meest belangrijke documenten naar het Amhaars en stoomt ons dossier klaar voor de ethiopische rechtbank. Hoe lang dat duurt en hoe ver ze daar mee staan, daar hebben we het raden naar.
Toen we een kleine 2 maand geleden per brief op de hoogte gesteld werden dat ons dossier vertrokken was, wist Fiac ons ook te melden dat onze wachttijd nu officieel begonnen was. Tiens, en ik maar denken dat we al lang aan het wachten waren.
Soit, op 9 oktober is onze wachttijd dus begonnen. Niet veel later wordt de website van Fiac ge-updated waarbij ze de wachttijd voor Ethiopië vermelden. Drie tot zes maand tot toewijzing. Dit geeft ons in het beste geval een toewijzing in januari, in het slechtste geval een toewijzing in april.
Het voelt een beetje alsof onze planning in het honderd begint te lopen (ik heb lang gedacht dat we zeker dit jaar nog een toewijzing zouden krijgen), maar eigenlijk valt het wachten me nog niet te zwaar. Het enige spijtige is dat ik nu quality time thuis heb en geen kind om die quality time aan te besteden. Niet getreurd, ik heb nog een echtgenoot, kat, verbouwing en studies die kunnen appreciëren dat er tijd voor hen vrijgemaakt wordt.
Ons huis begint langzamerhand weer op iets te lijken dat binnekort bewoonbaar kan gemaakt worden. Maar zoals steeds wegen die laatste loodjes het zwaartst door. Momenteel typ ik dit, zittend in bed, omdat dat de enige plaats in huis is waar er niet geboord, gehamerd, gebrand, geplakt of opgeruimd wordt. Een oplettende lezer leest echter dat ik het al over plakken heb en iedere lotgenoot verbouwer slaakt een zucht en herinnert zich de dag dat de muren geplakt werden en de nieuwe ruimte er eindelijk concreet begon uit te zien.
Helaas beginnen er nu ook een aantal problemen op te duiken die NU opgelost moeten worden (genre afvoer van de buren die verdwenen is, erfdienstbaarheden die er wel of niet zijn en meer van dat fraais), alwaar Johan dus druk mee bezig is.
Een andere reden waarom Johan aan het problemsolven is en ik rustig in bed zit te surfen, is dat ik sinds een kleine week een ontzettend allergische reactie heb ontwikkeld op een insectenbeet op mijn voet/been en die het minst voel als ik met mijn voetjes ver van de grond verwijderd ben.
Studeren lukt me dit jaar veel beter dan vorig jaar, dankzij het verdwijnen van een vaste job. Januari wordt dan misschien niet onze maand van toewijzing, het zal zeker een maand zijn die voorbijvliegt want ik begin dan aan een maand volgepropt met stages. Ik kijk er met gezonde tegenzin naar uit, want besef ineens dat het alweer van begin mei geleden is dat ik nog voor een klas stond.
En last but not least is de tijd van het jaar weer aangebroken waar ik de laatste jaren minder en minder naar uitkeek. Net als verjaardagen is kerstmis weer zo'n moment dat je de balans opmaakt van het jaar dat voorbij is. Het moment dat je denkt aan alles wat zo veelbelovend leek vorige kerst. Jarenlang de hoop dat we volgend jaar met z'n drieën onder de kerstboom zouden zitten.
Toen we vorig jaar de kerstboom versierden heb ik nog gezegd dat het de voorlaatste keer was dat we dit als kinderloos koppel zouden doen. En dit jaar kan ik zeggen dat het de laatste keer is. Deze kerst kan dus wel de voorbode zijn van een veelbelovend jaar dat ons te wachten staat. Het jaar dat we een gezin worden.
Volgend jaar zal deze periode een heel ander gevoel met zich meebrengen en kan het kerstmonster in mij volledig opgaan in de sfeer van the most wonderfull time of the year! As for now.... ik denk dat ik tot 31 december onder de dekens kruip......
posted by Op den buiten @ 2:21 AM
1 comments
