Gniffelende vriendinnen ten spijt (ja, die hebben het allemaal meegemaakt vanaf dag 1 en werden er ook doorgesleept.....) lukt het ondertussen wonderwel om moeder te zijn. Uitgerust zijn na slechts 4 u slapen begint ondertussen wel te lukken, vooral omdat Isaac er tegenwoordig 5 tot 6u van maakt.
De voorbije weken waren gevuld door het grote zoeken. De periode die iedere nieuwe mama meemaakt. Alleen ligt er in ons kinderbedje geen baby die nog aan de borst getroost kan worden, maar 11 kilo serieus karakterke met stembanden die genoeg decibels kunnen voortbrengen opdat we deze zomer niets van de Gentse Feesten zullen horen tot bij ons.
Maar, vanaf het moment dat we alle goede raad en alle opmerkingen achter ons lieten en zelf gingen beslissen wat we zouden proberen als oplossing gaat alles een stuk beter. Wij en Isaac hebben ondertussen geleerd dat hij best alleen in slaap valt. Niet teveel wiegen, sussen, dragen, in slaap wandelen etc. Nee, gewoon Isaac in zijn bedje en slapen. Af en toe is hij het niet eens met deze werkwijze, maar al snel beseft hij dat zijn ouders hem weer liggen hebben en valt hij alsnog als een blok in slaap.
Voor de rest loopt zijn ontwikkeling op wieltjes. Motorisch gezien doet hij alles wat van een éénjarige verwacht kan worden. De eerste stapjes over de gehele lengte van de zetel zet hij alweer een paar dagen. Stapjes aan het handje lukken af en toe.
In Isaac zijn spelgedrag zien we ook verandering optreden. Tot kort was speelgoed enkel goed om mee op de grond/kast/ander speelgoed te slaan. Nu begint hij langzaamaan het speelgoed te onderzoeken. Begint hij uit te vissen wat je nog met al die dingen kan doen behalve er mee slaan. En sinds twee dagen heeft hij met zijn papa een lievelingsspel: politie en boef, maw elkaar al kruipend achterna zitten. Hilarisch vindt hij dat!
Op taalgebied krijgen we het gevoel dat hij af en toe wel weet waarover we het heben. Melkje, eten, slapen, bedje....
Vooral het NEE concept begint hij aardig door te hebben (en daar veegt hij leeftijdsgewijs zijn voeten aan, uiteraard). Op zijn naam reageert hij al sinds de eerste week dat we thuis zijn.
"ze" zeggen dat het zes weken duurt vooraleer je het gevoel krijgt dat alles een beetje op zijn plooi valt. Wij hebben nu vijf weken achter de rug en het begint er inderdaad naar uit te zien dat alles goed komt.
posted by Op den buiten @ 2:13 AM
3 comments
